Za gruba, za brzydka, za... mądra. Isador już dawno przypięto łatkę panny, która nigdy nie znajdzie męża. Zmęczona podpieraniem ścian na bostońskich salonach, przyjmuje posadę tłumaczki na statku zmierzającym do Rio. Kapitan Ryan Calhoun nie jest zachwycony obecnością Isador na pokładzie i lubi uprzykrzać jej życie. Jednak coraz częściej przeciera oczy ze zdumienia, bo ta nudna i zahukana panna zmienia się z biegiem czasu w pełną wdzięku, pewną siebie kobietę. Jeszcze niedawno chętnie kazałby jej zejść na ląd w najbliższym porcie, teraz marzy, by ich wspólny rejs nigdy nie dobiegł końca. (Z okładki).

Bycie niezauważalną ma swoje dobre strony. Isador Dudley Peabody wsunęła się do półkolistej wnęki okiennej, pewna, że nikt jej nie zauważy. Nawet gdyby ta lśniąca posadzka w sali balowej raptem się rozstąpiła i ją pochłonęła. Co raczej było niemożliwe, więc stała w tej wnęce, bo jednak brakowało jej odwagi, by wmieszać się w tłum gości. Najchętniej teraz wzięłaby nogi za pas, ale przecież tego nie może zrobić. Nagle w nosie coś zakręciło. Sięgnęła po chusteczkę, wyjęła i znieruchomiała. Kiedy usłyszała, jak stojące gdzieś w pobliżu dwie na pewno niemłode już damy zaczęły plotkować. I nie mogła nie nadstawić teraz uszu, skoro plotkowały właśnie o niej. - Jest czarną owcą w rodzinie. Różni się bardzo od reszty Peabodych – mówiła przyciszonym głosem jedna z plotkarek. – Nawet kolor włosów ma inny. Ona ciemnowłosa i włosy zawsze w nieładzie, a jej bracia i siostry mają jasne włosy. I wygląd nienaganny. Potem ta druga: - Jej ojcu na pewno zabrakło pieniędzy na znalezienie jej odpowiedniego męża. - Pieniądze to nie wszystko – wyszeptała ta pierwsza i na tym koniec, ponieważ Isador uznała, że nie ma sensu dalej walczyć ze swoim nosem. Kichnęła, wcale nie cicho i zaraz potem wyszła z wnęki. Obie rozmówczynie – jak się okazało, dwie przyjaciółki jej matki – zaczęły wachlować się gorliwie, pochrząkiwać. Na pewno speszone, ale Isador jak zwykle udała, że nic nie słyszała. Uśmiechnęła się i poszła dalej. Takie kąśliwe uwagi na swój temat słyszała nie raz i powinna do tego przywyknąć. Niestety nie przywykła i zawsze bolało. Tym razem bardzo, skoro było to przyjęcie z okazji zaręczyn Arabelli, jej młodszej siostry. Przeszczęśliwej, a więc Isador tym bardziej odczuwała, że ona znajduje się w całkiem innej sytuacji. (Fragment).